Η Στέλλα Μαύτα – Παπαδοπούλου γεννήθηκε στον Πειραιά στις 6 Φεβρουαρίου του 1930.

Ήταν μία από τις τέσσερις κόρες του Γεώργιου Μαύτα και της Αθανασίας Ράλλη. Παρά το γεγονός ότι η επιχείρηση του πατέρα της καταστράφηκε στον πόλεμο και η οικία  τους  ισοπεδώθηκε στους βομβαρδισμούς του Πειραιά, τόσο η ίδια όσο και οι τρεις αδελφές της, κατόρθωσαν να κάνουν ανώτατες σπουδές –πράγμα τελείως ασυνήθιστο για γυναίκες εκείνης της εποχής.

Ολοκλήρωσε τις σπουδές της στο Ε.Μ.Π το 1955 και μετά από ένα σύντομο πέρασμα από το πολεοδομικό γραφείο Αθηνών και την τεχνική υπηρεσία του Υπουργείου Δικαιοσύνης, άρχισε να ασκεί ελεύθερο επάγγελμα.

Από το γάμο της με τον Παρασκευά Παπαδόπουλο απέκτησε δύο υιούς εκ των οποίων ο ένας, ο Γιάννης Παπαδόπουλος, είναι επίσης αρχιτέκτων που ζει και εργάζεται στην Αίγινα.

Από νωρίς, και ενώ στην Αθήνα υπήρχε τεράστια ανοικοδόμηση, ιδίως με την αντιπαροχή, ανακάλυψε την αγάπη της για την παραδοσιακή αρχιτεκτονική και τη συντήρηση – αποκατάσταση παλαιών κτιρίων στο αγαπημένο της νησί την Αίγινα. Δραστηριοποιήθηκε επαγγελματικά στο νησί το οποίο ήδη είχε επιλέξει ως τόπο μόνιμης κατοικίας. Δεκάδες λιθόκτιστα κτίρια τόσο στο ιστορικό κέντρο της Αίγινας όσο και στα χωριά της σώθηκαν χάρις στην επιμονή της. (Η χούντα αύξησε κατά πολύ τους συντελεστές δόμησης δίνοντας κίνητρο στην κατεδάφιση των λιθόκτιστων κτιρίων και την αντικατάστασή τους από πολυκατοικίες).

Συντάσσοντας τη χωροταξική μελέτη της Αίγινας το 1974 από κοινού με τους αείμνηστους συναδέλφους Ήβη Αγγελοπούλου και Γιώργο Μιχαλιτσιάνο συνέβαλε στο να ανακοπεί το κύμα της καταστροφής της πολιτιστικής κληρονομιάς όσον αφορά το δομημένο περιβάλλον. Οι συντελεστές δόμησης μειώθηκαν δραματικά και δόθηκε κίνητρο συντήρησης των παλαιών κτιρίων. Έδωσε ιδιαίτερο βάρος στο δημόσιο χώρο, με κορυφαία στιγμή τη διάσωση του ναού του Αγίου Νικολάου στην είσοδο του λιμένα –ένα  από τα σύμβολα του νησιού που είχε κυριολεκτικά θαφτεί από σκυρόδεμα. Παράλληλα σχεδίασε δεκάδες κτίρια, κυρίως παραθεριστικές κατοικίες, αλλά και αστικά.

Απεβίωσε στις 24 Δεκεμβρίου του 2009, παραμονή Χριστουγέννων, και αναπαύεται μαζί με το σύζυγό της στο κοιμητήριο της Αίγινας.

Ένα από τα κτίρια των οποίων επέβλεψε την αποκατάσταση (και όχι «αναπαλαίωση» όπως επέμενε να τονίζει) ήταν και αυτό του Λαογραφικού Μουσείου. Τον Δεκέμβριο του 2012, αντί μνημοσύνου διοργανώθηκε, στο Λαογραφικό Μουσείο της Αίγινας, αναδρομική έκθεση με τις ακουαρέλες της –μιας και η ίδια δεν είχε εκθέσει ποτέ τα έργα της. Ο τίτλος της έκθεσης «Αίγινα η θαλασσοφίλητος» ήταν έμπνευση του αείμνηστου συγγραφέα και ποιητή Γιάννη Κακουλίδη, καθώς σε κανένα από τα έργα της η θάλασσα δεν είναι ταραγμένη…

*Το υλικό της ανάρτησης έχει παραχωρήσει στο Αρχείο  ο γιος της βιογραφούμενης και συνάδελφος Γιάννης Παπαδόπουλος -τον οποίο και ευχαριστούμε πολύ- την΄Ανοιξη του 2021.